الله

پس از آفرینش انسان خدا به او گفت:

نازنیم آدم.... با تو رازی دارم!اندکی پیشتر آی

آدم آرام و نجیب...آمد پیش...

زیر چشمی به خدا می نگریست...

محو لبخند غم آلود خدا...دلش انگار گریست...

نازنینم آدم...[قطره اشکی ز چشمان خداوند چکید]

یاد من یاش...که بس تنهایم...

بغض آدم ترکید...گونه هایش لرزید...

به خدا گفت:

من به اندازه ی...

من به اندازه ی گلهای ...بهشت...نـــه...

به اندازه ی عرش...نه ...نه

من به اندازه ی تنهاییت...ای هستی من ...

دوســــــتدارت هــــــستم

آدم کوله اش را برداشت...

خسته و سخت قدم برمیداشت...

راهی ظلمت پرشور زمین...

زیر لبهای خدا باز شنید...

نازنینم آدم...

نه به اندازه ی تنهایی من...

نه به اندازه ی عرش...

نه به اندازه ی گلهای بهشت...

که به اندازه ی یک دانه گندم...

تو فقط یادم باش...

نازنینم آدم...

نــــــــــبری از یـــــــادم